Η μελέτη διαπίστωσε ότι στην ηλικιακή ομάδα 50 ετών και άνω, το χαμηλότερο κοινωνικοοικονομικό επίπεδο συσχετίστηκε σημαντικά με αυξημένο κίνδυνο κατάθλιψης. Μεταξύ αυτών, η χαμηλή συμμετοχή σε κοινωνικές δραστηριότητες και η μοναξιά διαδραματίζουν διαμεσολαβητικό ρόλο στην αιτιώδη συσχέτιση μεταξύ των δύο. Τα αποτελέσματα της έρευνας αποκαλύπτουν για πρώτη φορά τον μηχανισμό δράσης μεταξύ ψυχοκοινωνικών συμπεριφορικών παραγόντων και κοινωνικοοικονομικής κατάστασης και του κινδύνου κατάθλιψης στους ηλικιωμένους και παρέχουν σημαντικά επιστημονικά στοιχεία που υποστηρίζουν τη διαμόρφωση ολοκληρωμένων παρεμβάσεων ψυχικής υγείας στον ηλικιωμένο πληθυσμό, την εξάλειψη των κοινωνικών καθοριστικών παραγόντων της υγείας και την επιτάχυνση της υλοποίησης των παγκόσμιων στόχων για υγιή γήρανση.
Η κατάθλιψη είναι το κύριο πρόβλημα ψυχικής υγείας που συμβάλλει στο παγκόσμιο βάρος των ασθενειών και η κύρια αιτία θανάτου μεταξύ των προβλημάτων ψυχικής υγείας. Το Ολοκληρωμένο Σχέδιο Δράσης για την Ψυχική Υγεία 2013-2030, που υιοθετήθηκε από τον ΠΟΥ το 2013, επισημαίνει βασικά βήματα για την παροχή κατάλληλων παρεμβάσεων για άτομα με ψυχικές διαταραχές, συμπεριλαμβανομένων εκείνων με κατάθλιψη. Η κατάθλιψη είναι διαδεδομένη στον ηλικιωμένο πληθυσμό, αλλά σε μεγάλο βαθμό δεν διαγιγνώσκεται και δεν θεραπεύεται. Μελέτες έχουν διαπιστώσει ότι η κατάθλιψη στην τρίτη ηλικία σχετίζεται έντονα με τη γνωστική παρακμή και τον κίνδυνο καρδιαγγειακών παθήσεων. Η κοινωνικοοικονομική κατάσταση, η κοινωνική δραστηριότητα και η μοναξιά έχουν συσχετιστεί ανεξάρτητα με την ανάπτυξη της κατάθλιψης, αλλά οι συνδυασμένες επιπτώσεις και οι συγκεκριμένοι μηχανισμοί τους είναι ασαφείς. Στο πλαίσιο της παγκόσμιας γήρανσης, υπάρχει επείγουσα ανάγκη να διευκρινιστούν οι παράγοντες κοινωνικής υγείας που καθορίζουν την κατάθλιψη στην τρίτη ηλικία και οι μηχανισμοί τους.
Αυτή η Μελέτη είναι μια πληθυσμιακή, διακρατική μελέτη κοόρτης που χρησιμοποιεί δεδομένα από πέντε εθνικά αντιπροσωπευτικές έρευνες ηλικιωμένων ενηλίκων σε 24 χώρες (η οποία διεξήχθη από τις 15 Φεβρουαρίου 2008 έως τις 27 Φεβρουαρίου 2019), συμπεριλαμβανομένης της Μελέτης για την Υγεία και τη Συνταξιοδότηση, μιας εθνικής Μελέτης για την Υγεία και τη Συνταξιοδότηση, της HRS, της Αγγλικής Διαχρονικής Μελέτης για τη Γήρανση, ELSA, της Έρευνας για την Υγεία, τη Γήρανση και τη Συνταξιοδότηση στην Ευρώπη, της Έρευνας για την Υγεία, τη Γήρανση και τη Συνταξιοδότηση στην Ευρώπη, της Διαχρονικής Μελέτης για την Υγεία και τη Συνταξιοδότηση στην Κίνα, της Διαχρονικής Μελέτης για την Υγεία και τη Συνταξιοδότηση στην Κίνα, της Διαχρονικής Μελέτης για την Υγεία και τη Συνταξιοδότηση στην Κίνα, CHARLS και της Μεξικανικής Μελέτης για την Υγεία και τη Γήρανση (MHAS). Η μελέτη περιελάμβανε συμμετέχοντες ηλικίας 50 ετών και άνω κατά την έναρξη, οι οποίοι ανέφεραν πληροφορίες σχετικά με την κοινωνικοοικονομική τους κατάσταση, τις κοινωνικές τους δραστηριότητες και τα συναισθήματα μοναξιάς τους και οι οποίοι έδωσαν συνέντευξη τουλάχιστον δύο φορές. Οι συμμετέχοντες που είχαν καταθλιπτικά συμπτώματα κατά την έναρξη, όσοι είχαν ελλιπή δεδομένα για τα καταθλιπτικά συμπτώματα και τις συνμεταβλητές, και όσοι δεν είχαν, εξαιρέθηκαν. Με βάση το εισόδημα του νοικοκυριού, την εκπαίδευση και την κατάσταση απασχόλησης, χρησιμοποιήθηκε η υποκείμενη μέθοδος ανάλυσης κατηγοριών για τον ορισμό της κοινωνικοοικονομικής κατάστασης ως υψηλής και χαμηλής. Η κατάθλιψη αξιολογήθηκε χρησιμοποιώντας τη Μεξικανική Μελέτη για την Υγεία και τη Γήρανση (CES-D) ή EURO-D. Η συσχέτιση μεταξύ κοινωνικοοικονομικής κατάστασης και κατάθλιψης εκτιμήθηκε χρησιμοποιώντας το μοντέλο αναλογικού κινδύνου Cox και τα συγκεντρωτικά αποτελέσματα πέντε ερευνών ελήφθησαν χρησιμοποιώντας ένα μοντέλο τυχαίων επιδράσεων. Αυτή η μελέτη ανέλυσε περαιτέρω τις κοινές και διαδραστικές επιπτώσεις της κοινωνικοοικονομικής κατάστασης, των κοινωνικών δραστηριοτήτων και της μοναξιάς στην κατάθλιψη και διερεύνησε τις διαμεσολαβητικές επιπτώσεις των κοινωνικών δραστηριοτήτων και της μοναξιάς στην κοινωνικοοικονομική κατάσταση και την κατάθλιψη χρησιμοποιώντας ανάλυση αιτιακής διαμεσολάβησης.
Μετά από διάμεση παρακολούθηση 5 ετών, 20.237 συμμετέχοντες ανέπτυξαν κατάθλιψη, με ποσοστό επίπτωσης 7,2 (διάστημα εμπιστοσύνης 95% 4,4-10,0) ανά 100 ανθρωποέτη. Μετά από προσαρμογή για μια ποικιλία συγχυτικών παραγόντων, η ανάλυση διαπίστωσε ότι οι συμμετέχοντες με χαμηλότερο κοινωνικοοικονομικό επίπεδο είχαν υψηλότερο κίνδυνο κατάθλιψης σε σύγκριση με τους συμμετέχοντες με υψηλότερο κοινωνικοοικονομικό επίπεδο (συγκεντρωτικός λόγος κινδύνου = 1,34; 95% ΔΕ: 1,23-1,44). Από τις συσχετίσεις μεταξύ κοινωνικοοικονομικής κατάστασης και κατάθλιψης, μόνο το 6,12% (1,14-28,45) και το 5,54% (0,71-27,62) προκλήθηκαν από κοινωνικές δραστηριότητες και μοναξιά, αντίστοιχα.
Μόνο η αλληλεπίδραση μεταξύ κοινωνικοοικονομικής κατάστασης και μοναξιάς παρατηρήθηκε ότι έχει σημαντική επίδραση στην κατάθλιψη (συγκεντρωτικός κίνδυνος = 0,84; 0,79-0,90). Σε σύγκριση με τους συμμετέχοντες υψηλού κοινωνικοοικονομικού επιπέδου που ήταν κοινωνικά ενεργοί και όχι μοναχικοί, οι συμμετέχοντες χαμηλού κοινωνικοοικονομικού επιπέδου που ήταν κοινωνικά ανενεργοί και μοναχικοί είχαν υψηλότερο κίνδυνο κατάθλιψης (συνολικός κίνδυνος = 2,45; 2,08-2,82).
Η κοινωνική παθητικότητα και η μοναξιά μεσολαβούν μόνο εν μέρει στη συσχέτιση μεταξύ κοινωνικοοικονομικής κατάστασης και κατάθλιψης, γεγονός που υποδηλώνει ότι εκτός από τις παρεμβάσεις που στοχεύουν στην κοινωνική απομόνωση και τη μοναξιά, απαιτούνται και άλλα αποτελεσματικά μέτρα για τη μείωση του κινδύνου κατάθλιψης σε ηλικιωμένους ενήλικες. Επιπλέον, οι συνδυασμένες επιδράσεις της κοινωνικοοικονομικής κατάστασης, της κοινωνικής δραστηριότητας και της μοναξιάς υπογραμμίζουν τα οφέλη των ταυτόχρονων ολοκληρωμένων παρεμβάσεων για τη μείωση του παγκόσμιου βάρους της κατάθλιψης.
Ώρα δημοσίευσης: 07 Σεπτεμβρίου 2024